Alicia’s zwangerschapsdagboek: ‘Bevroren saucijzenbroodjes…het water loopt me in de mond.’

Maak kennis met Alicia! Getrouwd met Frank, moeder van Olivia, en nu druk bezig met het bakken van baby nummer twee. In haar wekelijkse updates krijg je een hilarisch kijkje achter de schermen van haar leven: de (hopeloze) voorbereidingen op de bevalling, haar love-hate relatie met zwangerschapsdiabetes, hormonale ruzies die nergens over gaan (sorry, Frank!) en nog veel meer zwangerschapsgekkigheid. Alles natuurlijk met een flinke knipoog en een gezonde dosis zelfspot, want hé, een beetje lachen om jezelf hoort erbij als je zwanger bent, toch?

27 weken zwanger

Zwanger zijn is een rollercoaster – emotioneel, fysiek, en vooral…culinair. Je smaakpapillen lijken een eigen leven te gaan leiden en wat je ooit bizar vond, wordt ineens onweerstaanbaar. Warme augurken met mayonaise? Ooit dacht ik dat dat een grapje was, maar inmiddels weet ik dat cravings géén mythe zijn. En ik spreek uit ervaring.

Tijdens mijn eerste zwangerschap had ik een bijna obsessieve relatie met baklava. Het begon met één stukje, maar binnen no-time zat ik elke dag na mijn werk 20 minuten in de auto om bij een Turkse bakker een doos op te halen. In de auto werkte ik er direct een paar weg – alsof ik mijn geheime stash moest verstoppen. Helaas zette mijn liefde voor baklava zich tegen me toen ik na 12 weken zwangerschapsdiabetes kreeg. Exit baklava. (Nu denk ik dat daar wellicht mijn zwangerschapsdiabetes vandaan kwam…) Sindsdien heb ik het nooit meer aangeraakt, en dat is maar goed ook. Maar hé, ik heb ervan genoten zolang het duurde.

Fast forward naar deze zwangerschap. Deze keer begon het opnieuw met zoete trek, in de vorm van nectarines. Niet zomaar een lekker stukje fruit – nee, nectarines moesten overal bij. Bij de spinazie, door de yoghurt, zelfs op mijn boterham. Er was geen maaltijd die niet verbeterd werd door een nectarine. En alsof dat nog niet vreemd genoeg was, kwam daar een enorme behoefte aan melk bij. Let wel, wij drinken thuis nooit melk. Maar nu? Vier liter per week, ik voel me nog net aan niet zelf een koe.

Maar toen kwam de kroon op mijn cravings: de hartige trek. Mijn hart gaat sneller kloppen van saucijzenbroodjes. En niet zomaar saucijzenbroodjes – ijs- en ijskoud. Warm of zelfs op kamertemperatuur? Bah, niks voor mij. Nee, mijn saucijzenbroodje moet rechtstreeks uit de vriezer komen. Ik race naar de bakker, koop een broodje, en binnen no-time ligt het in mijn vriezer te wachten. Mijn ideale broodje heeft zelfs nog een laagje ijs op de buitenkant. Als ik dat vertel, kijken mensen me aan alsof ik gek ben, en eerlijk? Ik begrijp mezelf ook niet helemaal.

Natuurlijk probeer ik mezelf enigszins in toom te houden. In plaats van elke dag langs de bakker te rijden, houd ik het nu op één keer per week. Maar dat maakt het moment alleen maar specialer. Het is bijna een ceremonie: saucijzenbroodje halen, invriezen, en dan met het water in mijn mond wachten tot het perfect bevroren is. Terwijl ik dit schrijf, voel ik de drang alweer opkomen…tot hoelaat is de bakker ook alweer open vandaag?

Gelukkig ben ik niet de enige met rare cravings. Een vriendin vertelde me ooit dat ze midden in een hittegolf oliebollen stond te bakken omdat ze daar zó’n zin in had. Dus ja, het kan altijd erger. Zwangerschap blijft een gek iets, en die cravings? Ach, ze zijn er tijdelijk. Over een paar maanden kijk ik hierop terug en denk ik: wat was dat allemaal? Maar tot die tijd blijf ik lekker genieten van mijn rare eetgewoontes. Bevroren saucijzenbroodjes inbegrepen. 😉

Lees ook: Alicia’s zwangerschapsdagboek: ‘Het leven van een zwangere vrouw is een achtbaan, en ik zit in een vrije val.’