Alicia’s zwangerschapsdagboek: ‘Het is zover: afscheid!’

Maak kennis met Alicia! Getrouwd met Frank, moeder van Olivia, en nu druk bezig met het bakken van baby nummer twee. In haar wekelijkse updates krijg je een hilarisch kijkje achter de schermen van haar leven: de (hopeloze) voorbereidingen op de bevalling, haar love-hate relatie met zwangerschapsdiabetes, hormonale ruzies die nergens over gaan (sorry, Frank!) en nog veel meer zwangerschapsgekkigheid. Alles natuurlijk met een flinke knipoog en een gezonde dosis zelfspot, want hé, een beetje lachen om jezelf hoort erbij als je zwanger bent, toch?

Het is zover, lieve mensen. Mijn allerlaatste blog uit mijn zwangerschapsdagboek. De afgelopen weken zijn voorbijgevlogen, en mijn zwangerschapsverlof staat op het punt te beginnen. In theorie betekent dat: beentjes omhoog, heerlijk bijslapen en vooral níks doen. Maar laten we eerlijk zijn, de praktijk is meestal net even anders.

Als ik terugkijk op de afgelopen weken, kan ik maar één ding zeggen: het was een enerverende tijd. Er was altijd wel iets te beleven – of dat nou positief of licht chaotisch was. Neem bijvoorbeeld dat hele placenta accreta-verhaal. Herinneren jullie je dat nog? Die ongeïnteresseerde gynaecoloog die me haar kamertje uit stuurde met de mededeling: ‘Ik denk dat je placenta accreta hebt, maar ik heb nu geen tijd om vragen te beantwoorden.’ Hoe dan?! Twaalf weken lang zat ik in spanning, mezelf volledig gek Google-ed. En waar kwamen we op uit? Op oudjaarsdag bleek dat ze er compleet naast zat. Niet een beetje, maar gewoon ruim acht centimeter. Jodelahiti!

Of die heerlijke naamdiscussie met Frank. Ik schreef eerder dat ik vind dat een vrouw nét iets meer recht heeft op het kiezen van de babynaam. Nou, daar kreeg ik reacties op. Maar weet je wat? Ik blijf bij mijn punt, haha! Het goede nieuws? Zelfs Frank en ik zijn er samen uitgekomen. Als dat geen hoop geeft voor de rest van ons huwelijk…

Wat ik wél weet, is dat ik de komende zes maanden met volle teugen ga genieten. Eerst nog even van de laatste paar weken alleen met Olivia – mijn peuter met een energielevel waar Duracell jaloers op zou zijn – en daarna mezelf compleet verliezen in de roze (of slaaptekort-)wolk van ons tweede kindje.

En ja, ik ga mijn collega’s missen. Eerlijk, mijn kamergenoten voelen inmiddels als familie. Op een werkdag van acht uur zie ik ze vaker dan Frank. We hebben lief en leed gedeeld – en gehuild. Héél veel gehuild. Vooral ik, want hallo, hormonen. Ik denk dat ik de dagen waarop ik níet heb gehuild sinds mijn zwangerschap op twee handen kan tellen. Gelukkig werden mijn emotionele uitbarstingen hier vaak met een collectieve huilsessie beloond. Heerlijk, dat lucht op.

Dus dit is het dan: afscheid. Ik hoop dat jullie hebben genoten van mijn zwangerschapsavonturen, inclusief alle kleine drama’s en hormonale huilbuien. Nu op naar het volgende hoofdstuk: de keizersnede en het verwelkomen van ons tweede wonder. Wie weet, tot ooit! En bedankt voor het meeleven.