Menu
Menu
Menu
Lisa werkt als verpleegkundige in een ziekenhuis. Samen met haar man Wessel heeft ze dochtertje Donna (2). Haar zwangerschap ging niet bepaald van een leien dakje, er werd SI-gewricht syndroom vastgesteld.
Tekst: Fela de Wit | Beeld: Unsplash.com
“Ik knipperde twee keer met mijn ogen en ik was zwanger. Nou ja, bij wijze van spreken dan. Mijn man en ik besloten om de eerste echo af te wachten voor we het blije nieuws met de rest van de wereld zouden delen.
Op de dag dat we naar Frankrijk gingen, haastten wij ons eerst even naar het echocentrum. Alles zag er goed uit, dus we gingen met een gerust hart op reis. Na de vakantie zou ik dertien weken zwanger zijn en dus hét moment om familie en vrienden op de hoogte te stellen.”
“Twee dagen voor de vakantie wilde ik een collega nog even helpen met een patiënt naar de operatiekamer te brengen. Achteraf gezien had ik hier mega spijt van. Voor ik wegliep, wenste ik de patiënt nog veel succes toe en zette ik met mijn voet het bed op de rem, en toen gebeurde het. Direct schoot er een vreselijke pijn in mijn onderrug. Eerst wilde ik doen alsof er niets aan de hand was, maar al gauw bleek dat mijn rechterbeen op slot stond. Bijtend op mijn tanden liep ik weg en bij de lift biechtte ik mijn collega op wat er was gebeurd. Ik zei nog, ‘dit gaat vast wel over met wat rust’.
De volgende ochtend werd ik wakker met helse pijn. Ik hoopte te kunnen werken, maar het lukte me niet eens op overeind in bed te komen. Laat staan om uit bed te stappen. Gelukkig kon ik gelijk terecht bij de dokter. Het advies was om sowieso rust te pakken tot het eind van de vakantie. Goed idee, doen we.”
“Drie weken rust zou wel voldoende moeten zijn, toch? Helaas. Sterker nog, het werd alleen maar erger. Het stukje lopen van de camping naar het zwembad was hel. De tranen biggelden over mijn wangen en mijn man moest me letterlijk naar voren duwen. Het voelde alsof ik bij iedere stap door mijn onderrug zakte. Een week eerder dan gepland reden we terug naar Nederland.
Een pretje was die rit niet. Met een afstand van 1100 kilometer naar huis, wist ik niet meer hoe ik moest zitten. Echt alles deed pijn. Dus toen ik eenmaal thuis was, besloot ik mijn werkgever op de hoogte te stellen. Op naar de bedrijfsarts.”
“In plaats van werken, ging ik in therapie. Ik kwam bij een therapeut die gespecialiseerd was in behandelingen tijdens de zwangerschap. Het idee was dat ik rust zou houden in combinatie met oefeningen. Het leverde alleen geen resultaat op. De pijn werd niet minder, sterker nog, het ging van kwaad tot erger! De verloskundige dacht dat dit zou komen omdat ons kindje in mijn buik doorgroeide en zwaarder werd. Ze adviseerde daarom een andere behandelaar die zich voornamelijk richtte op orthopedische behandelingen.
Na de eerste kennismaking met aansluitend een behandeling, was ik ontzettend positief. Ik kreeg hoop. Deze vorm van therapie wordt alleen niet vanuit de zorgverzekering vergoed. Omdat mijn opa en oma het zo vervelend vonden hoe ik mijn zwangerschap ervaarde, hielpen ze mij de eerste behandeling met een envelop. Superlief, en ik ben ze hier erg dankbaar voor.
Na de tweede behandeling kon ik pijnloos de trap op- en af lopen. Ik voelde mij stukken beter. Maar na de derde en vierde behandeling was er geen enkele vordering meer. Ik huilde van de pijn, het was echt geen pretje. Daarom besloten we ermee te stoppen. Zolang de oorzaak van de pijn niet verdween, was de behandeling niet zinvol.”
“Ik liep inmiddels bij de bedrijfsarts en deed vervangende werkzaamheden op kantoor, maar dit werd alsmaar zwaarder. De verloskundige gaf me het dringende advies om te stoppen met werken. Als ik langer zou doorgaan, was het risico dat ik na de bevalling maandenlang zou moeten revalideren, met een rolstoel als gevolg. En ze stuurde me naar de huisarts.
Na wat onderzoeken kreeg ik de diagnose SI-gewricht syndroom. Dat is een afkorting voor Sacro Iliacaal gewricht. Dit gewricht zit in je onderrug en kun je herkennen aan de twee kuiltjes vlak boven je billen. De SI-gewrichten hebben als taak om het gewicht van je bovenlichaam over te brengen op je heupen en benen. Van nature kunnen ze dus aardig wat belasting hebben, maar in mijn geval was dit anders.
De huisarts was duidelijk: ‘Lisa, ongeacht welke verwachting de bedrijfsarts van jou heeft, je moet nu het bed-bankrust advies opvolgen. Doe je dit niet, dan heeft het grote consequenties. Ook na je bevalling.’ Oké, niet leuk. Maar ik wilde wel mijn kind kunnen tillen na de geboorte, dus ik had ik geen keus. Ik had überhaupt geen keus, want de pijn verplichtte mij wel tot rust.”
“Daar lig je dan, op de bank. In het ziekenhuis werkte ik met veel plezier, had ik dagelijks contact met collega’s en patiënten, en kwam ik altijd met een voldaan gevoel thuis. Nu lag ik week na week plat op de bank. Boring. Je zou denken dat het heerlijk is om Netflix uit te spelen, maar ik kan je vertellen dat dit na een tijdje aardig gaat vervelen.
Mijn moeder en schoonmoeder fiksten het huishouden. Als Wessel thuiskwam van zijn werk, deed hij de overige taken. Dankbaar, ja, maar ik kon er ook om huilen. De pijn maakte me niet alleen moe, maar ook boos en ik kreeg een schuldgevoel. Niet alleen naar hen, ook naar mijn kindje. Voor Wessel was het ook geen pretje. Het was niet altijd makkelijk, maar stond hij dag en nacht voor mij klaar.”
“Aan het eind van mijn zwangerschap was ik al blij met enkele stapjes door het huis. Omdat ik zo van winkelen houd, kwam mijn vader met het briljante plan om mij in een rolstoel mee te nemen naar het winkelcentrum. Het was wel even een dingetje, want een rolstoel lag ver buiten mijn comfortzone… Maar goed, ik zette me eroverheen en heb een topdag gehad. Thanks, pap!
Omdat ik nooit mijn buik heb kunnen showen, waar ik overigens echt supertrots op was, kreeg ik van mijn schoonzusje een fotoshoot cadeau. Waanzinnig!”
“De bevalling heb ik als erg mooi ervaren. Ondanks de pijn zag ik hier niet tegenop. Ik zou het zo nog een paar keer over kunnen doen. Onze mooie dochter Donna kwam ter wereld. Wessel en ik zijn vader en moeder geworden.
De eerste weken na de bevalling werd de pijn minder. Deze was niet verdwenen, maar in verhouding met de pijn tijdens de zwangerschap, was het zéker 80 procent minder. Elke dag wandelde ik met Donna in de kinderwagen. Het was raar om geen pijn meer te voelen, maar ook een bevrijding. Ik was zo blij!”
“Inmiddels is Donna een heerlijke peuter van twee. We genieten volop van onze prachtige dochter, ze is een droomkind. De pijn komt sporadisch nog terug, maar daarvoor ben ik nu in fysiotherapie. Omdat ik ben bevallen, kan ik gelukkig weer terecht bij de ‘gewone’ fysiotherapeut en dat gaat goed. Ook let ik op mijn voeding. Door gezond te eten heb ik gemerkt dat ik meer energie heb, ervaar ik dat ik minder hoofdpijn heb en durf ik te zeggen dat de pijn in mijn rug zo goed als verdwenen is.
De reden dat ik mijn zwangerschapsverhaal wilde delen, is omdat ik mij in deze periode erg alleen heb gevoeld. Natuurlijk was er genoeg steun vanuit mijn dierbaren, maar er is weinig bekend over het SI-gewricht syndroom tijdens de zwangerschap. Als er andere vrouwen zijn met deze ervaring, dan hoop ik dat ze zich gehoord voelen. Een zwangerschap hoeft niet altijd fantastisch te zijn, het kan ook minder leuke kanten hebben. Ik vind dat iedereen dit mag weten en delen. Dit hoef je niet te verbergen.”
Wil jij ook een ervaringsverhaal delen? Stuur je verhaal naar redactie@fabulousmama.nl
Lees ook: Lanisha’s dochter heeft CHD
Wil jij geen enkele editie missen? Abonneer je dan nu op Fabulous Mama magazine!
Wil je op de hoogte blijven van de leukste artikelen en toffe winacties? Volg Fabulous Mama magazine op Instagram, Facebook en meld je aan voor onze tweewekelijkse nieuwsbrief.
Ontvang 6x Fabulous Mama op de deurmat én een persoonlijk cadeau naar keuze.
