Alicia’s zwangerschapsdagboek: ‘Frank had zijn eigen vluchttas: een survivalpakket.’

Maak kennis met Alicia! Getrouwd met Frank, moeder van Olivia, en nu druk bezig met het bakken van baby nummer twee. In haar wekelijkse updates krijg je een hilarisch kijkje achter de schermen van haar leven: de (hopeloze) voorbereidingen op de bevalling, haar love-hate relatie met zwangerschapsdiabetes, hormonale ruzies die nergens over gaan (sorry, Frank!) en nog veel meer zwangerschapsgekkigheid. Alles natuurlijk met een flinke knipoog en een gezonde dosis zelfspot, want hé, een beetje lachen om jezelf hoort erbij als je zwanger bent, toch?

30 weken zwanger

We hebben de magische 30 weken bereikt, lieve mensen! Een echte mijlpaal. Ik weet nog goed hoe ik aan het begin van mijn zwangerschap naar die (nog natte) positieve test keek en meteen dacht: ‘Ooooh, was ik maar vast 30 weken!’ Want dan gaat het er echt om spannen en weet je: er komt een baby. Geen vage buikpijn of onzekerheden meer, maar gewoon: klaar voor actie. Nou, poef, daar zijn we dan!

De afgelopen weken zijn voorbij gevlogen en eerlijk gezegd heb ik nog niet veel voorbereid voor deze kleine. En dat is echt niets voor mij. Toen ik zwanger was van Olivia, was ik er namelijk eentje van de extreme voorbereiding. Bij 16 weken stond haar kamertje al in de steigers, waren de geboortekaartjes ontworpen en was zelfs de vluchttas (mét lijstje op volgorde) al gepakt. Je weet wel, voor het geval dat. Ik was net zo goed voorbereid als een Olympische sporter op de finale.

Maar nu? Nu ben ik 30 weken en die vluchttas… bestaat nog steeds alleen in mijn hoofd. Dit keer neem ik het allemaal ietsje luchtiger. Maar goed, met het risico van een vastzittende en loslatende placenta – een fijne combi – heb ik toch maar besloten om er nu écht aan te beginnen. Dat brengt me terug naar de geboortedag van Olivia. Een dag waar ik met gemengde gevoelens aan terugdenk, maar vooral met een grote grijns. Want daar gebeurde iets wat ik nog steeds niet helemaal kan bevatten.

Ik werd ingeleid, dus dat was nog eens een ‘perfect geplande bevalling.’ De wekker ging vroeg, ik had nog een uitgebreide douche genomen en zelfs mijn Roy Donders-krullen zaten strak in de lak toen ik vol glam en zelfvertrouwen het ziekenhuis binnenwandelde. Mét mijn zorgvuldig ingepakte vluchttas. Maar… ik was niet alleen. Mijn lieftallige man Frank had namelijk óók een vluchttas mee. Ja, je leest het goed: een eigen vluchttas. Toen ik het besefte, had ik mezelf bijna weer terug naar huis gestuurd. Wat dacht hij, dat híj moest bevallen?

Wat zat erin zijn vluchttas? Nou, lieve mensen, ik zal het even voor je opsommen:

• 24 mueslirepen. Ja, je leest het goed: vierentwintig. Frank was bang dat hij in het ziekenhuis zou verhongeren. Want laten we eerlijk zijn, er staat natuurlijk nóóit ergens eten in zo’n ziekenhuis, toch?
• Een hele voorraad chocoladerepen en energydrankjes, alsof hij de marathon van zijn leven moest lopen.
• En last but not least: kruiswoordpuzzels. Jep, want niks schreeuwt ‘supportive partner’ meer dan een kruiswoordpuzzel met een mueslireep in je mond, terwijl je vrouw ligt te puffen om een baby op de wereld te zetten.

Ik zie het moment nog zo voor me: ik loop met mijn volle vluchttas door de ziekenhuisgang, helemaal klaar om dit moederschapsavontuur te starten. En daar kwam Frank, achter me aan. Met zijn trolley. Een trolley vol voedsel, puzzels en waarschijnlijk nog een slaapmasker voor de ‘nodige rust.’ Ik zweer het je: de blikken van de verpleegkundigen waren goud waard. Ik hoop echt dat ze gekkere dingen meemaken in het ziekenhuis, anders sta ik voor altijd in hun geheugen gegrift.

En nu? Deze keer zal Frank ongetwijfeld weer zijn eigen vluchttas pakken. Hij houdt het vast simpel dit keer: alleen een koelbox, een tablet met Netflix en misschien een massagestoel. Maar ach, hij bedoelt het goed. En eerlijk is eerlijk, er zit ergens ook iets liefs in. Hij wil gewoon klaar zijn voor alles. Net zoals ik toen bij Olivia – alleen koos ik voor babykleertjes en luiers in plaats van een winkelvoorraad aan snacks.

Dus, hier zijn we dan: 30 weken zwanger, nog steeds geen vluchttas, maar wel een hoofd vol herinneringen en lachbuien om de vorige keer. Deze keer pak ik het misschien wat losser aan, maar één ding is zeker: die vluchttas komt er. En deze keer zal ik zéker ook een mueslireep of twee voor mezelf inpakken. Want wie weet, misschien heeft Frank toch gelijk en verhonger ik dit keer.

Op naar de volgende mijlpaal!

Lees ook: Alicia’s zwangerschapsdagboek: ‘Namens alle zwangere vrouwen: hou je ongepaste opmerkingen voor je.’