Alicia’s zwangerschapsdagboek: ‘Mijn keizersnede-herinnering: van pure angst naar bieten en gehaktballen.’

Maak kennis met Alicia! Getrouwd met Frank, moeder van Olivia, en nu druk bezig met het bakken van baby nummer twee. In haar wekelijkse updates krijg je een hilarisch kijkje achter de schermen van haar leven: de (hopeloze) voorbereidingen op de bevalling, haar love-hate relatie met zwangerschapsdiabetes, hormonale ruzies die nergens over gaan (sorry, Frank!) en nog veel meer zwangerschapsgekkigheid. Alles natuurlijk met een flinke knipoog en een gezonde dosis zelfspot, want hé, een beetje lachen om jezelf hoort erbij als je zwanger bent, toch?

33 weken zwanger

Zoals jullie inmiddels weten, ben ik de afgelopen weken volop in de trip down memory lane gegaan. Eerst blikte ik terug op Frank’s beroemde vluchtkoffer vol snacks en zijn eigen ziekenhuisbed tijdens de bevalling. Nu kwam er nóg een herinnering bovendrijven. Eentje die niet meteen een glimlach op mijn gezicht toverde, maar eerder zorgde voor een klein flashback-momentje. Laat me je meenemen naar die warme zomerdag in 2021, toen Olivia ter wereld kwam. Want naast een prachtige dochter kreeg ik die dag óók een reddende engel én… een bord bietenstamppot waar ik nog steeds met gemengde gevoelens aan terugdenk.

De dag begon zo hoopvol. Om 7:00 uur waren we klaar voor actie. In mijn onwetendheid dacht ik toen nog: ‘Om 12:00 uur ligt mijn baby op mijn buik.‘ Spoiler alert: het werd uiteindelijk 22:19 uur. Met een keizersnede. De ene na de andere verpleegkundige kwam mijn kamer binnen, vaak met koude handen en een serieuze blik. Niet bepaald geruststellend als je net een wee aan het wegpuffen bent. En toen, toen kwam Marieke. Ik noem haar mijn engel, want dat was ze. Dit lieve mens straalde rust uit, en toen ze doorhad hoe moeilijk ik het had met het idee van een keizersnede, besloot ze gewoon te blijven – ook nadat haar dienst erop zat. ‘Meid, ik blijf bij je tot het bittere eind, het komt goed’, zei ze. En dat deed ze. Ik kan het niet anders zeggen: Marieke was gemaakt voor dit werk. Hoe ze alles in de gaten hield, precies wist wat ik nodig had en me tegelijkertijd geruststelde – dat is niet iets wat je uit een handboek leert. Het is een gave. Iemand die zó betrokken is en je zo op je gemak weet te stellen, vergeet je niet snel.

Daar ging ik dan, rollend door de ziekenhuisgangen in een operatiejasje dat nét niet helemaal paste, terwijl ik aan de ene hand Frank had en aan de andere hand Marieke. Het voelde alsof ik in een medische film was beland, maar dan eentje waarin ik de hoofdrol niet wilde spelen. Op de ijskoude operatietafel klapperde ik letterlijk van angst. En toen begon de show. Terwijl ik daar lag, volledig overgeleverd aan de artsen, spraken zij over… eten. ‘Wij hadden andijvie, heerlijk!‘ zei een van hen. Waarop de ander enthousiast antwoordde: ‘Ja, wij hadden varkenshaas. Zal ik het recept even sturen?‘ Ik weet nog dat ik dacht: ‘SERIEUS? Ik lig hier opengeklapt en jullie hebben het over andijvie?!‘ Maar gek genoeg stelde het me ook gerust. Als zij zo relaxed waren, kon het niet anders dan goed komen. En gelukkig, om 22:19 uur was ze daar: Olivia. Het mooiste huiltje ter wereld vulde de kamer. Een moment om nooit meer te vergeten.

Nu denk je misschien: Mooi, einde verhaal, happy ending. Maar nee, nu komt het beste stukje nog. Want wist jij dat hechten na een keizersnede wel drie kwartier duurt? Ik niet. En wist jij dat het niet slim is om een bord bietenstamppot met een gehaktbal en jus naar binnen te werken als er zelfs maar een kleine kans is op een operatie? Ook niet. Tterwijl de artsen mijn buik weer aan elkaar aan het naaien waren, kwam alles eruit. Alles. Inclusief gehaktbal en jus. En wie stond daar naast me, mijn hand vast te houden en me gerust te stellen? Marieke. En wie kreeg dus ook een groot deel van de bietenstamppot over zich heen? Juist. Marieke.

Ik heb me zelden zo schuldig gevoeld. Dit lieve mens bleef ondanks alles naast me staan, rustig en liefdevol, terwijl ik daar lag te kotsen alsof mijn leven ervan afhing. Als ze mij ooit nog herinnerd, hoop ik dat het om de leuke gesprekken gaat en niet om het kotsincident. Maar goed, Marieke, mocht je dit lezen: ik ben je voor altijd dankbaar.

Dus ja, een bevalling is een ervaring om nooit meer te vergeten. Niet alleen vanwege het moment dat je je baby voor het eerst ziet, maar ook vanwege de chaos, de absurditeit en – als je geluk hebt – de engelen die je pad kruisen. En Marieke? Jij bent mijn heldin.

Lees ook: Alicia’s zwangerschapsdagboek: ‘Ik wist even niet of ik moest lachen of huilen.’