Alicia’s zwangerschapsdagboek: ‘Ik wist even niet of ik moest lachen of huilen.’

Maak kennis met Alicia! Getrouwd met Frank, moeder van Olivia, en nu druk bezig met het bakken van baby nummer twee. In haar wekelijkse updates krijg je een hilarisch kijkje achter de schermen van haar leven: de (hopeloze) voorbereidingen op de bevalling, haar love-hate relatie met zwangerschapsdiabetes, hormonale ruzies die nergens over gaan (sorry, Frank!) en nog veel meer zwangerschapsgekkigheid. Alles natuurlijk met een flinke knipoog en een gezonde dosis zelfspot, want hé, een beetje lachen om jezelf hoort erbij als je zwanger bent, toch?

32 weken zwanger

Oudjaarsdag. Voor de meeste mensen een dag vol gezelligheid, champagne en oliebollen. Voor mij? Een dag die al weken in mijn hoofd zat – en niet vanwege de gezelligheid. Al 12 weken lang keek ik gespannen uit naar 31 december 2024. Die dag zou eindelijk duidelijk worden of ik placenta accreta had. Een woord dat me inmiddels achtervolgde in mijn dromen.

Het begon allemaal drie maanden geleden met een vrij koele mededeling van mijn – niet bepaald warme – gynaecoloog: ‘We verdenken je van placenta accreta. We plannen een MRI-scan om dat te controleren.’ Met die woorden begon een zenuwslopende tijd waarin ik mezelf volledig had ingelezen over placenta’s, MRI-scans en alles wat daarbij komt kijken. In mijn hoofd had ik al minstens tien worstcasescenario’s bedacht. Want tja, stel dat het wél zo was?

De avond voor de grote dag lag mijn outfit al klaar. Ik had gelezen dat je niks mocht dragen met ijzer erin. Dus hallo, BH zonder beugel, een oude trainingsbroek en instappers. Niet bepaald de look waarmee je het jaar feestelijk afsluit, maar alles beter dan een operatiejasje in dat MRI-koekblik. Terwijl de rest van Nederland zich opmaakte voor oudjaarsavond, stond ik met trillende knieën aan mijn kledingkast. Die ochtend begon ik met werken, hopend dat het mijn gedachten wat zou afleiden. Helaas, elke mail die ik verstuurde voelde als aftellen naar hét moment. Rond lunchtijd reed ik met knikkende knieën naar het AMC. Daar kreeg ik een stapel formulieren in mijn handen gedrukt, met vragen over mijn gezondheid. Terwijl ik de vragen invulde, dwaalden mijn gedachten continu af. In mijn hoofd zat ik al in dat ding: de MRI-tunnel. Claustrofobie is zacht uitgedrukt een issue bij mij, dus het idee dat ik daar hoogzwanger in zou moeten liggen? Nee, bedankt.

‘Alicia?’ hoorde ik iemand roepen. Ik stond op en volgde de dokter naar een kamer. Met mijn hoofd nog vol MRI-lawaai en tunnels was ik er helemaal klaar voor. Maar toen stapte ik binnen: een kamer met een echo-apparaat. Verward vroeg ik: ‘Moet ik hierna nog door naar de MRI?’ De dokter keek me aan alsof ik iets heel vreemds vroeg. ‘MRI? Nee, eerst een echo. Weet je hoe duur zo’n onderzoek is?’ Okeeee…. De afgelopen maanden was mij constant verteld dat ik een MRI zou krijgen. Dat was dé manier om te bepalen of ik placenta accreta had. Een echo was nooit ter sprake gekomen. Voor even voelde het alsof ik in een parallel universum was beland.

Ik ging liggen, en de dokter begon met de echo. Het duurde geen halve minuut voordat ze zei: ‘Nou meid, ik weet niet wie jou dit heeft wijsgemaakt, maar jouw placenta ligt niet eens in de buurt van je litteken.’ Wacht, wat? Verbaasd keek ik haar aan. De dokter checkte nog een paar keer vanuit verschillende hoeken, maar het was duidelijk: mijn placenta zat keurig bovenin, ruim 6 centimeter van mijn keizersnede-litteken. Dat was het. Geen placenta accreta. Geen complicaties. Gewoon een normale zwangerschap. Ik wist even niet of ik moest lachen of huilen. 12 weken lang had ik gestrest om niks. De stress, slapeloze nachten en eindeloze Google-sessies – allemaal voor niets. Aan de ene kant was ik opgelucht, maar aan de andere kant kon ik niet geloven dat niemand dit eerder had gezien. Communicatie in ziekenhuizen, het blijft een mysterie.

Maar hé, laten we focussen op het goede nieuws: geen placenta accreta, geen zorgen en een gezond kindje onderweg. Toen ik die avond met Frank om middernacht proostte, voelde ik een enorme opluchting. Geen zorgen meer over medische complicaties – alleen maar uitkijken naar ons tweede kindje. 2025, ik ben er klaar voor. En deze keer geen stress, alleen maar geluk. Laat dat kleine wonder maar komen!

Lees ook: Alicia’s zwangerschapsdagboek: ‘Bevallen is heel zwaar…voor de man.’