Alicia’s zwangerschapsdagboek: ‘Bevallen is heel zwaar…voor de man.’

Maak kennis met Alicia! Getrouwd met Frank, moeder van Olivia, en nu druk bezig met het bakken van baby nummer twee. In haar wekelijkse updates krijg je een hilarisch kijkje achter de schermen van haar leven: de (hopeloze) voorbereidingen op de bevalling, haar love-hate relatie met zwangerschapsdiabetes, hormonale ruzies die nergens over gaan (sorry, Frank!) en nog veel meer zwangerschapsgekkigheid. Alles natuurlijk met een flinke knipoog en een gezonde dosis zelfspot, want hé, een beetje lachen om jezelf hoort erbij als je zwanger bent, toch?

31 weken zwanger

In mijn vorige blog gaf ik jullie al een inkijkje in de geboorte van Olivia en hoe mijn man Frank mij toen zó goed steunde. Lees: met zijn eigen vluchtkoffer vol snacks, energiedrankjes en kruiswoordpuzzels. Inmiddels heeft Frank die blog uiteraard gelezen – want zo’n trouwe fan is hij – en kon hij het niet laten om er even zijn kant van het verhaal tegenaan te gooien.

‘Een bevalling is voor mannen óók zwaar, hoor!’ sprak hij bloedserieus, terwijl hij zijn blauwe ogen op mij richtte. Ik kan je vertellen: het kostte me al mijn kracht om niet óf in een gigantische lachbui te schieten óf hem een schop onder de tafel te geven. Tja, keuzes, keuzes…

Ik wil niet lullig doen, maar voor mannen is de bevalling niet bepaald Survival of the Fittest. Liggen zij met klamme handen de weeën weg te puffen? Voelen zij de ring of fire? Krijgen zij ieder half uur een paar handen in hun geslachtsdeel om te voelen hoe de ontsluiting vordert? Hebben zij zenuwen tot in hun kleine teen omdat ze niet weten of ze het allemaal wel aan kunnen? Nee. Nee. Nee. En nog eens nee. In mijn ogen heeft een man tijdens de bevalling slechts één taak: volledig ten dienste staan van zijn vrouw. Een beetje aanmoedigen, handjes vasthouden, ‘Je doet het super!’ roepen en vooral níet klagen over hun eigen kwaaltjes. Maar ja, Frank had daar een iets andere invulling voor.

Laat ik Frank niet helemaal zwartmaken, want in het begin was hij geweldig. Echt waar! Toen we fris en fruitig aan het avontuur begonnen (wisten wij veel dat het 16 uur zou duren) wist hij me met zijn grapjes steeds aan het lachen te maken. Alleen ja… elke lachbui resulteerde in een mini-Niagara aan vruchtwater. En wie stond dat netjes op te dweilen? Frank. Hulde daarvoor. Maar toen… Toen waren we vijf uur verder. De weeën trokken langzaam alles uit mij weg, terwijl Frank langzaam alles uit zichzelf voelde wegtrekken op – jawel – een gele IKEA-stoel. Die stoel verdient zijn eigen horrorfilm. Na uren op die stoel te hebben gezeten – met kruiswoordpuzzels als zijn enige troost – kreeg meneer toch écht last van zijn nek. Arme ziel. Om de pijn te verlichten, ging hij ‘even naar buiten om te luchten.’ En omdat Frank gezegend is met blauwe ogen waar je praktisch in kunt verdrinken, hadden de verpleegkundigen het al snel met hem te doen.

Ik wil het moment even goed schetsen: ik lag daar te puffen, volledig kapot, vastberaden om een baby op de wereld te zetten. Terwijl ik dacht dat ík het middelpunt van deze bevalling was, kwam er ineens een ziekenhuisbed de kamer ingerold. Eerst schoot er paniek door mijn hoofd. Moet ik nú naar een andere kamer? Komt er een keizersnede aan? Maar nee. Dat bed was niet voor mij. Het bed was voor Frank.

De verpleegkundigen hadden zo’n medelijden met zijn ‘nekpijn’ dat ze hem een volledig ziekenhuisbed gunden. Inclusief drie zachte kussens voor zijn nek en een heerlijk warme deken. Terwijl ik op dat moment vocht voor mijn leven, lag Frank dus prinsheerlijk naast me, in een eigen bed. Gezellig samen bevallen, zullen we maar zeggen. Ik heb het beeld nog steeds op mijn netvlies: ik, puffend en zwetend, terwijl Frank vredig zijn ogen sloot met zijn handjes boven de dekens gevouwen. Alsof hij zélf net een marathon had gelopen.

Dus ja, lieve mensen, voor mannen is een bevalling inderdaad zwaar. Frank sloot zijn ‘verdediging’ af met een klassieke wijsheid: ‘Als een bevalling écht pijn had gedaan, had God er wel voor gezorgd dat mannen zouden bevallen.’ Je snapt dat ik toen bijna mijn bed uit ben gerold van het lachen. Maar ach, we zijn alweer 31 weken verder en Frank is vast al begonnen met het samenstellen van zijn nieuwe survivalpakket. De IKEA-stoel blijft dit keer thuis, maar ik gok dat er weer een bed voor hem gereserveerd staat. Gewoon, voor de zekerheid.

Lees ook: Alicia’s zwangerschapsdagboek: ‘Frank had zijn eigen vluchttas: een survivalpakket.’