Alicia’s zwangerschapsdagboek: ‘Ik hak ze er zonder pardon af.’

23 weken zwanger

We zijn officieel over de helft en de magische mijlpaal van 23 weken is bereikt. Mijn ootje (oma in het Volendams) zou zeggen: ‘Je zit nu aan de goede kant van de cirkel.’ En ik weet het, het hoort erbij: die buik begint lekker te groeien. Toch betrap ik mezelf erop dat ik me een beetje ongemakkelijk voel over het formaat ervan. En gek genoeg, ik ben dolblij dat ik eindelijk zwanger ben van ons tweede kindje, maar iets in mij blijft zich ongemakkelijk voelen over mijn groeiende buik. Blijkbaar hebben al die jaren van diëten en strijd tegen de kilo’s hun sporen achtergelaten, en dat stukje ‘lekker pronken met je buik’ is nog niet helemaal aangekomen bij mijn brein.

Ik zou nu natuurlijk juist trots moeten zijn, toch? Er groeit een baby in mij! Een minimensje ter grootte van een maiskolf op dit moment. Dus waarom is het dan een verrassing dat mijn buik dat laat zien? Maar dan komen de opmerkingen… ‘Jeetje, je ziet je buik al goed, hoor!’ en ‘Nou, je bent al flink dik!’ En ja, ik weet dat het lief bedoeld is, maar ergens blijft het steken en maakt het me heel erg onzeker. Maar weet je wat? Het is vanaf nu klaar! Ik besluit hier en nu: geen gêne meer. Ik ben eíndelijk zwanger, en dat mag iedereen zien ook.

En nu we het toch hebben over dingen die vanaf nu verboden zijn: het ongevraagd aanraken van mijn buik (of eigenlijk mezelf in het algemeen) hoort daar ook bij. Ik heb nooit echt iets gehad met knuffels of aanrakingen – personal space is my friend. En toch lijkt er een rare ongeschreven regel te bestaan dat iedereen ineens vrij toegang krijgt tot de buik van een zwangere vrouw. Alsof een babybuik automatisch een ‘kom-maar-hier-en-leg-je-handen-erop’ signaal uitzendt. Geloof me, als ik wil dat iemand mijn buik aanraakt, nodig ik ze wel uit. Ik houd er gewoon niet van. Frank en ik zijn inmiddels 12 jaar samen, maar denk maar niet dat wij uitgebreid hebben zitten kussen in het bijzijn van familie. Als hij langs kwam op mijn verjaardag, kreeg ik heel netjes een hand van hem, zonder kus. Hij had net zo goed mijn buurman kunnen zijn. De eerste en laatste keer dat mijn ouders mij en Frank elkaar een kus hebben zien geven, was tijdens ons huwelijk. En zo blijft dat ook.

Dit betekent trouwens dat ik deze nieuwe regel nu ook écht aan mensen moet gaan vertellen. Zoals aan mijn oudtante. Ze bedoelde het allemaal heel lief, maar een paar weken geleden vroeg ze of ze mijn buik mocht aanraken. Doetje dat ik ben zei ik, terwijl ik het eigenlijk niet wilde, ‘Oké, is goed.’ Eindresultaat? Ze loopt al 15 weken met haar handen op mijn buik. En ondertussen word ik er steeds ongemakkelijker van.

Dus vanaf vandaag is het heel simpel: ongevraagd handjes op mijn buik betekent levenslang zonder handjes, want ik zweer het je, ik hak ze er zonder pardon af.

Lees ook: Alicia’s zwangerschapsdagboek: ‘Ik vind dat ik meer recht heb op het kiezen van de naam dan mijn man.’