Linda Rovers (41) en haar man Lennart (48) hebben vier kinderen: Faas (15), Joeke (12), Ids (8) en Mille (4). Linda begeleidde jarenlang (aanstaande) moeders als yogadocent, holistisch therapeut en draagconsulent. Nu geniet ze fulltime van haar gezin en schrijft ze.
Als zesjarig meisje, kruipend achter mijn moeder aan, aanschouwde ik mijn allereerste bevalling. Die ervaring betoverde mij, de wereld van bevallingen was waar de magie zat, vond ik.
Op handen en knieën rondjes makend om de kleine tafel zuchtte mijn moeder vol rust haar weeën weg, ik deed haar de hele bevalling na. Daarna verplaatsten we ons naar boven. In ons hoekhuis in een klein dorp, waar mijn zus en ik in hetzelfde bed in dezelfde rust waren geboren, begon mijn moeder met persen. Mijn oudste zus vluchtte naar ons stapelbed, die vond het te groot natuurgeweld, ik zat er met mijn neus bovenop. Een witte jas had ik aan gekregen van de kraamverzorgster, omdat ik zo’n goeie hulp was. En daar kwam ze hoor, mijn zusje, een megabos zwarte haren verscheen op de aarde. Ze belandde op mijn moeders borst en ik was volledig betoverd. Ik wist het toen helemaal zeker: ik zou ooit moeder worden en dat wat mijn moeder net deed, dat wilde ik ook heel graag meemaken, wat een magie!
Na drie lange jaren wachten, vier iui-pogingen en negen maanden spugen boven de wc-pot, begon op mijn uitgerekende datum mijn eerste eigen bevalling. De eerste van vier, want ik voel me gezegend dat ik deze magie vier keer heb mogen meemaken. Alles had ik tot in detail bedacht, ik had mezelf ingeschreven voor de cursus zwangerschapsyoga, had mijn bevalplan opgesteld en wist één ding zeker: dit ging ik net als mijn moeder doen. In alle rust, thuis in hetzelfde dorp. Helaas ging het thuis bevallen een beetje anders, want rond de zes centimeter ontsluiting voelde ik Faas niet meer bewegen. De verloskundige besloot in overleg met mij de vliezen door te prikken om het proces te versnellen en daarop verscheen heel vies volgepoept vruchtwater. Faas had het benauwd en we gingen voor de zekerheid richting ziekenhuis. De rit alleen zorgde al voor de rest van de ontsluiting, dus ik kon nog net op tijd op een bed stappen om daar Faas te verwelkomen.
Hij werd op mijn borst gelegd, net als mijn zusje. Ik herkende de geur, de rust, de magie van een zieltje dat net op de wereld was geland. Even leken de hemel en aarde één geheel te zijn om mijn wezentje hier te brengen en stond de tijd stil. Ik was geraakt door alle magie. Len ook, maar dan net zoals mijn zus vroeger, zag hij het als magisch natuurgeweld. Mijn andere bevallingen waren wel thuis. Joeke maakte er een record van door binnen anderhalf uur na de eerste wee in mijn armen te liggen. Compleet overdonderd was ik. Ids werd geboren op de bank, terwijl de andere kinderen in alle rust lagen te slapen. Het was midden in de stille nacht en hij kwam volledig in de vliezen ter wereld – wat in de bevallingswereld zo mooi ‘met de helm op geboren worden’ heet. Mille kwam in de vroege morgen van eerste kerstdag, ook op de bank, naast de kerstboom en met alle kindjes erbij. Een echt kerstcadeau en onze kers op de taart. Ik moest wel een beetje harder werken, want ze was een sterrenkijkertje. Ik denk met heimwee terug aan al deze magische ervaringen. Ervaringen die mij hebben laten groeien, steeds meer vrouw hebben laten worden en mij meer in mijn kracht hebben laten staan. Want als je een bevalling kunt doen, kun je werkelijk de wereld aan! Ik zou er een hoop voor overhebben om dit nog een keer mee te maken, al weet ik heel zeker dat dit niet meer gaat gebeuren. Want ik wil er zeker geen kind meer bij, want een huis met vier kinderen waarvan de helft al pubert, is ook een soort magische natuurramp!
Wil je graag meer leuke artikelen lezen? Dat kan in Fabulous Mama editie 3-2025, deze bestel je hier.
Ontvang 6x Fabulous Mama op de deurmat én een persoonlijk cadeau naar keuze.
